Dag 34 Mota-S.Pedro de Latarce 21km (716km)

IK vertrek om half 10 in de regen, kou, wind en hagel overde de inmiddels beruchte kleipaden waarvan de slijk zich graag vasthecht aan mijn schoenen. Ik probeer zoveel mogelijk in de bermen te lopen maar daar is mijn enkel niet blij mee. Het passerende dorpje Villardefrades laat ik links liggen, er zijn toch geen voorzieningen en het regent de hele dag door. Pas bij aankomst in Pedro stopt het met regenen en komt zelfs even de zon voorzichtig door. Ook hier weer de adobehuisjes van zand en stro te zien. Bij aankomst b el ik mijn contactpersoon(Rodrige 630116841) en hij brengt me naar de voormalige school waar gewerkt wordt aan een nieuw onderkomen voor pelgrims. Tot die tijd is het behelpen met turmatjes en moet mijn jas weer eens dienst doen als kussen. ´s Nachts is het koud door de hoge ruimte en hoor ik de muizen op zolder trippelen. Er zijn een paar cafétjes en winkeltjes dus ik kan inkopen doen. De 4de week stond in het teken van onzekerkheid. Kan ik wel of niet doorgaan met mijn enkel? De 5de week ervaar ik hoop, misschien is Santiago toch haalbaar. Vanaf nu kom ik de kilometerpalen tegen en dat werkt positief. Inzicht: ondanks alle verhalen en waarschuwingen ben ik de eerste twee weken te hard van stapel gegaan. Het heeft me letterlijk tot stilstand gebracht. Maar na de stilstand is de onrust verdwenen en neem ik elke dag zoals die komt en Santiago bereiken is een mooie droom maar ook zonder dat is het al zeer geslaagd voor mij. Ik heb vele processen doorleefd net zoals alle weertypen. Zo heb ik het ook gewenst, grijs en gekleurd zoals het leven ga ik door het binnenland van Spanje lerend van de beperkingen en mogelijkheden.